زدن به سیم آخر؛ راه رفتن بر لبه‌ی تیغ

هر جا سخن از شیشه است، نام «برکینگ بد» می‌‌درخشد. کولاکی که شبکه‌‌ی HBO در سال‌‌های اخیر در تلویزیون به راه انداخت (با سریال «سوپرانوها» در سال 1999-2007)، در حال حاضر به عصر طلایی تلویزیون تبدیل شده است. زمان‌ه‌ای که هر قسمت از سریال‌‌هایی مانند «بازی تاج و تخت»، «برکینگ بد»، «کارآگاه حقیقی»، یا «بیگ بنگ تئوری» و... به اندازه‌ی یک فیلم سینمایی زحمت ساخت دارند و بیش از یک فیلم سینمایی بیننده و حتی پای «آلفونسو کوارون»، «دیوید فینچر» و «مارتین اسکورسیزی» کارگردان‌‌های اسکاری «جاذبه» را به تلویزیون کشاند. اما بدون هیچ چون و چرا، پدیده‌‌ی سال‌‌های اخیر تلویزیون، سریال «برکینگ بد» (2008-2013) است. سریالی که فصل پنجم و آخر آن با امتیاز 99 از 100 از سایت بسیار معتبر متاکریتیک، در کتاب رکوردهای گینس ثبت شد و قسمت چهاردهم از فصل پنجم با عنوان Ozymandias با کسب امتیاز 10 از 10 از سایت IMDB (نمره‌ی کل سریال 6/9 از 10)، با عنوان بهترین قسمت از یک سریال درام و بهترین فیلم‌نامه‌‌ی یک قسمت، جوایز را درو کرد. خود این سریال نیز در سال‌‌های اخیر تقریباً تمام جوایز مهم تلویزیونی (امی و گلدن گلوب) را به همراه سریال Mad Men به دست آورد که البته فصل پنجم و نهایی، همه‌‌ی افتخارات را به تنهایی کسب کرد. اما مهم‌‌ترین نکته در این سریال، نقش اول آن است. «والتر وایت» با بازی «برایان کرانستون» را نمی‌‌گویم، منظورم شیشه است که بارها و بارها بیش از هر کلمه‌‌ی دیگری، واژه‌های «Meth» و «Crystal» در این سریال به کار برده شده است.